Dag 18: Down by the Riverside

Toen we uit de luxe taxi stapten en we naar onze nieuwe accomodatie, dit keer een ruim appartement voor een lage prijs, wilden, werden we door de portier aan de overkant geroepen: "Here sir, check in for the Heritage, this side sire". We hadden het appartement de dag ervoor op booking.com gebooked en de taxichauffeur had ons in krap 3 uur vanuit Sam Roi Yot naar down town Bangkok gebracht. We hadden het plan om in de vroege ochtend erna een georganiseerde fietstocht door Bangkok te maken. De start daarvan was in het hier nabije China Town, we wilden dus niet al te ver hier vanaf overnachten. Reizen door Bangkok verloopt meestal niet zoals je hoopt of plant; de vele vervoersopties (taxi, tuktuk, longtail, boottaxi, skytrain, brommertaxi) staan tegenover evenveel hindernissen in reis. We kozen dus het zekere voor het onzekere. 

De baliemedewerker van de Heritage vroeg voor de check-in naar onze paspoorten en dat was even stressig zoeken in de grote hoeveelheid tassen van ons. Ik wist niet zeker waar ik ze voor het laatst gezien had en Marije was ze bij het inchecken ook niet tegengekomen. Ondertussen verzamelde zich achter de balie steeds meer personeel die druk aan het praten waren en elkaar verdrongen achter de kleine computermonitor om samen te kijken naar onze boeking. "Yes gevonden" riep ik iets te hard, de paspoorten bleken op de vertrouwde plek te zitten, maar waren bij het 'aanstampen' iets verder naar onder gezakt. De baliemedewerker vertrok geen spier in zijn gezicht, toen ik de paspoorten in dit moment van gelukzalige opluchting omhoog hield. "Can I have your confirmation number please" zei hij ernstig. We bleken bij de verkeerde Heritage te zijn😕. Onze eigen luxe taxi was echter al lang en breed vertrokken, dus er werd een nieuwe besteld. 

Tijdens de taxirit waren we nog enigszins in verwarring en werden we ook nog op de verkeerde kruising afgezet, waardoor we volgepakt door het drukke verkeer terug moesten lopen. De juiste straat was een lange en begon met nummers in de honderd, maar wij zochten 24. De buurt werd naar mate de nummers afliepen er niet beter op. En toen we waren aangekomen bij het appartement complex met zwembad was ons optimisme verdwenen. Het was een vervallen flat en inderdaad er was een zwembad en er dreef van alles in. Achter een oud vies bureau op een kale betonnen parkeerplaats zat een vettige Indiër die in gebrekkig Engels vroeg wat we kwamen doen. We zoeken appartement 3a en hij wees naar de trap: "yes upstairs yes" zei hij onverschillig. Dan toch maar verder, maar het voelde niet lekker. De trap was al jaren niet schoongemaakt en er lagen overal dode insecten. Toen er achter de deur van ons gereserveerde appartement een blaffende hond te horen was, keerden we ons zonder overleg om en maakten we ons uit de voeten. Toen we in flinke looppas beneden aankwamen negeerden we de Indiër achter z'n bureau. We liepen zonder achterom te durven kijken haastig, zwijgzaam en onsteld die lange straat weer uit. Op de drukke kruising overlegden we snel wat te doen. 

Hoewel de kamers van de Ibis-hotelketen over de hele wereld te duur en even karakterloos als efficiënt zijn, voelde dit als een opluchtende zekere keus. Het lag bovendien op een fantastische plek en deed zijn volledige titel eer aan: Bangkok Ibis Riverside Hotel. Vanuit het zwembad kon je de schepen over de Chao Phraya gadeslaan en je hoefde niet eens je eigen handdoek mee te nemen. De kids wilden natuurlijk meteen zwemmen en Marc en ik haastten ons voor een afspraak met Pascal, een goede vriend van Marc, die met gezin op doorreis was in Bangkok. Het regende, de straten waren druk met eetstalletjes en verkeer, iedereen leek op weg. Verkeersbrug over, skytrain 1 halte, straat in straat uit, het bleek niet makkelijk te vinden. Toch maar even vragen bij een massagesalon waar drie Thaise dames voor de deur zaten. Bij het horen van de naam van het restaurant barstten ze in koor uit van het lachen; het was namelijk letterlijk een deur verder. Pascal had ons al gezien en stond door het raam ook lachend te zwaaien.

Het was een gezellig maar kort etentje en op de weg terug zag ik gezellige levendige cafeetjes. Toen we weer bij het Ibis terug waren ging Marc naar de kamer. Ik ging nog even bij Marije en de kids kijken die samen in een tweepersoonsbed zouden overnachten, het Ibis had namelijk geen familiekamers meer. Ikzelf zou met Marc op de kamer met twee eenpersoons bedden slapen. De kids sliepen als roosjes en Marij en ik besloten beneden bij de bar aan het water nog wat te drinken. Ik vertelde over die cafeetjes die ik onderweg gezien had... tja Bangkok.