Dag 19: Urban Oasis

Marc bleef optimistisch en hield de derde keer aan en riep: "Bang Kachao", maar ook deze taxichauffeur schudde het hoofd en reed door. Het was te ver, onbekend of het was misschien niet de 'easy money' van toeristen, waar deze taxichauffeurs in het centrum van Bangkok van leefden, korte ritjes voor relatief veel geld naar the highlights, bekende straten en grote hotels. "Bang Kachao" riep hij weer en deze keer riep de chauffeur "200 bath!" Instappen dus,twee rugzakken paste in de kofferbak, Marc voorin met zijn handbagage, Awen bij Marije op schoot, rugzak bij mij op schoot en al onze handbagage in het midden bij Arik. Na een half uur kwamen we aan in de Urban Oasis van Bangkok. In een meander van de rivier Koa Phraya ligt dit relatief onbekende groen agrarische deel van Bangkok, of eigenlijk valt het er officieel net buiten. 

De chauffeur moest even zoeken en had het al aan een aantal behulpzame locals gevraagd, maar die hadden wel van de 88 Home Stay gehoord maar wisten niet precies waar dat dan moest zijn. Binnen een korte tijd ontstond er een opstopping bij het koffiecafe waarvan de eigenaar een immigrant uit Turkije was. Terwijl Marc vasthield aan de navigatie, wezen twee oudere locals een andere kant op, ondertussen belde een andere local het nummer van de Homestay. Gebruikmakend van de ontstaande impasse stapten we uit en bestelden koffie bij de Turk. De chauffeur die al die tijd beleefd bleef wachten, bedankte vriendelijk na betaling en vertrok. Bijna tegelijkertijd kwam de eigenaresse van de Homestay die wel onze koffers wilde meenemen, maar we moesten wel gaan lopen. 

We kwamen aan bij een splitsing en nu? Waar was ze met onze tassen naartoe? Het was inmiddels aardig warm aan het worden en het aantal loslopende en blaffende honden nam snel toe. Gelukkig stopten twee scooters met oudjes erop en ze wisten meteen waar de Homestay was. Voorop de meneer, Awen en mama op een scooter. Arik en een stel oudjes op de andere scooter. Marc en ik liepen verder, maar na wat minuten pikten ze ook ons op. 

De Homestay bleek een oase in een Urban Oasis, verblijven van hout met glas temidden van een weldige tuin dat leek op een mini tropisch regenwoud. We richtten onze kamers snel in en verkenden kort de omgeving. Tegen zonsondergang werd er aan eten gedacht. Restaurants die in de avond open zijn, vind je nauwelijks in Bang Kachao. Het gebied is niet bekend bij groot publiek en de opkomende horeca richt zich nu nog voornamelijk op dagjesmensen die er komen fietsen. Projectontwikkelaars hebben Bang Kachao ook in het vizier, maar voorlopig heeft de nieuwe militaire regering de kant van de natuurliefhebbers en de ondernemende locals gekozen. Een van die startende ondernemers kwam nu ons eten verzorgen: een karretje was een rijdend restaurantje. Binnen een paar minuten wokte de jongen een heerlijke Thaise maaltijd voor ons. De blikjes Chang maakte het helemaal af. In de late avond tjierpten de krekels en kwaakten boomkikkers ons in slaap.