Dag 13, Samen in bad, Khao Sok

Op het moment dat we haar zagen staan, dacht ik 'wat een kleintje'. Indische olifanten zijn ook veel kleiner dan Afrikaanse olifanten. Maar dichterbij gekomen, als die enorme vochtige slurf snuivend je lichaam inspecteert, voel je je toch enigszins ongemakkelijk en klein. 250 kilo eet ze per dag, vertelde een van haar verzorgsters, terwijl we haar voortdurend stukken suikerriet voerden. Dat voeren was de eerste stap in onze kennismaking, je gaat immers niet zo maar met iedere wildvreemde in bad. Net toen we elkaar wat beter begonnen aan te voelen, werd ons contact wreed verstoord door iemand met een slijptol. Ik dacht 'wie gaat er in hemelsnaam in een olifanten-sanctuary bij zo'n delicate ontmoeting zoveel lawaai maken, konden die bouwvakkers dat niet op een ander moment doen?' Ik keek om me heen en inderdaad er was iemand bezig een dak te repareren, maar die had geen slijptol in z'n handen. Het geluid bleek dan ook een cicade te zijn, een krekelachtig insect dat met zijn pootjes langs zijn vleugels onwaarschijnlijk veel decibellen maakt. Later zouden we naast deze slijptol-imitatie allerlei andere cicade-geluiden horen: hoge piep- en fluittonen, raspgeluid en het bekende cicade-krekelgeluid dat we allemaal kennen van een zwoele campingavond langs de Spaanse Costa's of de Cotes d'Azur.

De olifant deed alsof ze niets had gehoord en toen de mand met suikerrietstengels op was, gingen we naar de modderpoel. Hier werd ze door haar verzorgers gevraagd om te gaan liggen, wat ze maar al te graag deed, want ze wist wat er komen ging. We begonnen eerst wat onwennig en voorzichtig, maar al gauw kregen we er lol in. Awen was bij het voeren nog een beetje terughoudend en bang, maar modder smeren vond ze super. De olifant beleefde er ook duidelijk en aanstekelijk plezier aan. Na haar helemaal te hebben gescrubd en bemodderzalft, moesten we de poel uit. Toen de olifant zich gracieus oprichtte, werd ze plotseling weer imposant groot. Met weinig aanwijzingen liepen we rustig achter haar aan naar de rivier waar ze werd afgespoeld met emmers en bakjes rivierwater. Ter afsluiting en kennelijk ook ter beloning kreeg ze nog een flinke emmer suikerriet. Het was een fantastische ervaring!

Bij het avondeten waren we moe maar voldaan van een indrukwekkende dag die achter ons lag. Het regende hevig, waardoor we onze avondwandeling door het National Park moesten verplaatsen naar de volgende dag. Maar een mooie dag was het sowieso al, want we hadden er in de ochtend al een tochtje met een longtail over het meer van het National Park opzitten. Azuurblauw water, soms jadegroen, grote kalksteen-formaties die hoog boven het groene woud uittorenden. Eenvoudig maar lekker eten op een drijvend restaurant waar duizenden vissen onder ons zwommen, vissen voeren...... In een oogwenk werden de rotsformaties in mist verhuld en de wind trok aan... een stortbui en donder maanden ons terug naar ons resort te gaan, waar de kids meteen in het zwembad doken en wij hadden even tijd voor onszelf tot het avondeten.