Dag 7: De Chinezen zijn de nieuwe Japanners

De longtailboot legde aan en we moesten van de ene boot over de andere boten naar de steiger. We verdrongen ons vervolgens in een lange oranje gekleurde rij mensen, die voornamelijk bestond uit Chinezen die hun zwemvest vanaf de boot aanhielden. De Chinezen zijn de nieuwe Japanners. Het klopt dat ze komen in grote groepen, kort verblijven en overal foto's van maken met hun selfie-sticks. Toch gaat de vergelijking niet helemaal op: ze zijn veel luidruchtiger en volledig onbescheiden (they own the place). We kwamen om te snorkelen op de mooiste plek van Koh Tao en mooi was het zeker. Druk was het dus ook, maar gelukkig gingen de Chinezen niet ver de zee in toen we na en een halfuurtje snorkelen boven kwamen was het strand zo goed als verlaten, ze waren alweer weg. 

Blue barred Parrotfish, Titan Triggerfish, Bannerfish, Pocket Butterflyfish en nog veel meer kleine soorten. Daarnaast, als je wat verder de zee inging, kwam je prachtig koraal tegen dat nog intact was, sponzen en anemonen. Geen wonder dat bij de ingang van dit beschermde eiland de snorkelvinnen werden ingenomen (hoewel de geoefende snorkelaar hier natuurlijk beter mee uit de voeten kan). We hadden met de longtail-schipper drie uur verblijf op het eiland afgesproken, daarna zou hij bij de pier op ons wachten. Een lichte regen dat uit blauwgrijze wolken viel verdrong de zon en de wind trok aan. Bovendien moesten we haasten door het kerende tij dat het strand tussen ons eilandje en het eilandje waarop de pier zich bevond, nu door vloed geleidelijk in zee verdween. 

Op de boot terug kwamen we tot rust, het was ook een korte nacht geweest voor mij en Arik (de lichtgevoeligen). We waren die ochtend wakker geworden met het heerlijk geluid van... bouwvakkers die vlak voor ons verblijf beton aan het storten waren. Zak voor zak werd met de hand het beton gemixed, zo is dus het hele resort gebouwd. We wilde ondanks de enorme luxe en grote kamer eigenlijk meteen vertrekken naar een ander hotel. Marc had, ondanks het nachtelijk gebruik van feestende jongeren, goed geslapen en was redelijk content met zijn verblijf, maar had begrip voor onze beslissing. Dus Marc en Marije gingen naar de receptie om te annuleren met een lijst van beklag, ik zou ondertussen inpakken. Na een uurtje, net toen ik de laatste tas dicht maakte, kwamen ze met een alternatief: een appartement dat buiten de cirkel van geluidsoverlast zou liggen en bovendien goedkoper was. Marc zou dan gewoon in zijn appartement blijven. Na de kamerwissel, dat nog een tijdje op zich liet wachten, vertrokken we dus naar de mooiste snorkel locatie van Koh Tao. 

In de vroege avond liepen we weer naar het goede restaurant aan het einde van het strand en inderdaad het geluid van het strandfeest was een stuk minder goed te horen. Bovendien was het om 01:00 uur afgelopen vanwege het begin van de moesson, dat samenvalt met Vassa, een Thais religieus feest (dat bovendien het eiland de komende twee dagen droog zou leggen van alcohol).  Meerdere Europeanen hadden hier ons natuurlijk al op gewezen: sla nu drank in, dat is straks nergens meer te krijgen. We besloten ons bij het lot neer te leggen en sloegen deze raad af.